PERS

Van 19 mei tot 19 juni trek ik op tocht doorheen Brussel zonder enige inplanning van reisroute of logement. Gedurende deze reis zal ik een houding van welwillendheid en empathie aannemen en zien tot wat dit zal leiden. Ik vertrek met een camera net zoals in mijn tocht naar het Midden Oosten in 2005 om sterke ontmoetingen in beeld te brengen.

Een dertiental jaar geleden trok ik nl. te voet naar Jeruzalem vanuit mijn geboorteplaats Gent. Gedurende bijna 5000 km en 6 maanden reizen ontmoette ik een massa mensen die me over alle grenzen heen toelieten om langzaam maar zeker op mijn doel af te stevenen.

Tijdens deze reis hing overleven af van ontmoetingen en mijn ontmoetingen hingen af van mijn vermogen open te staan voor het onbekende en van mijn geestesgesteldheid. Op deze onwaarschijnlijke weg had ik me nog nooit zo omringd en zo vrij geweten.

Naarmate ik vorderde in mijn project, besefte ik dat de landschappen die ik doortrok interne landschappen opriepen. Het avontuur beperkte zich niet zozeer tot het ervaren van al die landen en ontmoetingen maar drong ook door tot mijn binnenste.
Dertien jaar later heb ik besloten om een nieuwe bladzijde toe te voegen aan de verkenning van het onbekende en een stap verder te zetten in mijn démarche. Elke reis draagt haar pakket geheimen aan. Voortaan wil ik vorderingen maken die veel dichter aansluiten met mijn onmiddellijke omgeving en delen wat men kan ontdekken als men de tijd neemt om te exploreren. Ik ga onderduiken in de routine, in het gekende, in de dagelijkse sleur, op zoek naar simpele manieren die ons in staat stellen onze blik en geestesgesteldheid te veranderen zonder dat wij ons leven moeten veranderen of naar verre einders moeten trekken.
Ik ga op pad in eigen stad  -Brussel- een maand lang.

Op voorhand zal ik geen enkele bestemming of verblijf plannen (dus ook nooit aanbellen bij vrienden of kennissen), noch pleisterplaatsen voorzien om de straten en boulevards te doorlopen die ik de afgelopen jaren dagelijks gebruikte als werknemer. Ik heb de absurde kant ervaren van het professionele stadsleven: een vorm van eenzaamheid, van zinloosheid, het lawaai, de agressiviteit van de stad, de breuken tussen de mensen en buurten, het verstikkend verkeer, het repetitieve, het gebrek aan interesse voor de mij omringende wereld, compleet geabsorbeerd door de gejaagdheid van mijn eigen routine. Ik heb besloten om hiermee- en niet enkel om mijn démarche van ‘Te voet naar Jeruzalem’ verder te zetten –verandering te creëren in mijn leven, vertrekkend vanuit de elementen waaruit dit (nu) is opgebouwd.

19 mei eerstkomende sluit ik de deur achter me. De eerste vraag die ik me dan zal stellen is : ga ik naar links of naar rechts? Ga ik naar het noorden of naar het zuiden?
Deze bijna absurde reis is een reflectie op wat dit jachtige leven behelst. De enige bestemming die ik vastprik zal de ontmoeting zijn met hen die mijn stad bewonen of doorkruisen en die ik misschien al ontmoet heb zonder het te beseffen.

Mijn enig opdracht is een welwillende empathische blik voor iedereen die ik ontmoet op mijn weg, van Molenbeek naar Ukkel, van Neder-over-Heembeek naar Bosvoorde. Ik zal nooit meer dan twee nachten logeren bij dezelfde persoon (als ik al onderdak vind tenminste).  Om een schuilplaats te vinden, reken ik op mijn geloof dat welwillendheid en empathie concrete perspectieven openen. —Weerstanden opgeven voedt, in alle betekenissen van het woord. Dat geloof ik echt.
De documentaire die zal volgen zal een weergave zijn van deze Urban Expedition en van tot wat het leidt om onze kijk op dingen te veranderen.
Om de stad en onze levens mee helpen veranderen zonder dezen te ontwijken.