Getuigen over wat je meemaakt, zonder meer

Als de magie van de ontmoeting zich voordoet, leidt die tot wederzijdse vertrouwen. Bij dit gebeuren een camera bovenhalen spreekt niet voor zich.

Gisteren stond ik voor dit dilemma. F. heeft me bij haar ontvangen in haar erg gezellig appartement van Sint-Gillis waar ze met haar twee kinderen leeft. Wanneer ik haar vroeg of ik de camera mocht bovenhalen om enkele beelden te maken, heeft ze mij duidelijk gezegd dat ze hier een probleem mee had. Ik begreep haar volledig.

Is het niet ongelooflijk opdringerig om in je woonkamer duizend ogen binnen te laten als er maar één genodigde is? Wanneer je alles wilt tonen, wat toon je dan nog uiteindelijk? Welke plaats aan het suggestieve overlaten? Hoe kun je op een subtiele manier filmen in een niet-geënsceneerde context? Intense momenten beleven en verzaken aan de drang om alles onmiddellijk te delen, dit is naar waar ik neig.  Graag wil ik het momentum van de ontmoeting vrijwaren van alles wat niet tot de intensiteit ervan leidt.

Deze ervaring filmen is een huzarenstukje. Nooit kan ik mij op voorhand inbeelden tot wat deze tocht en diens ontmoetingen zullen leiden. Waarschijnlijk moet ik dan ook mijn doel durven loslaten. Loslaten is uiteindelijk de kiemkracht van elke tocht.

Dat deze tocht nog lang mag zijn…